Farvel drifting
For 3 år sidan fekk eg ein facebook invite av Alvin til å ta lisenskurs for drifting. Eg tenkte det kunne vere artig å lære litt om drifting, og samstundes støtte NAF-gutta og den lokale klubben. Ikkje visste eg at den beslutninga kom til å forandre so mykje.
Teorikurset var lettare enn helium, og det var tid for den praktiske prøva. På ei halvbrøytt NAF-bane skulle jomfrudomen brytast, og det i ein halvskral Opel med influensa. Med verre skjelv enn ein epileptikar med anfall, etter 27 bosar Redbull, sat eg meg nervøst inn i bilen. Meir enn halvredd for å hamne i grøfta, konsentrerte eg meg kun om å halde bilen på vegbana. Med andre ord var nok sjølve kvaliteten på køyringa så langt unna drifting som ein kan kome. Men for ei kjensle! Ingen laserskytande, maktsjuke ordensvaktar rundt neste sving, ingen fartsgrenser. Ja, sett vekk frå eit par flagg som må avlydast, ingen reglar! Eg var biten. Eg var solgt. Solgt billigare enn eit sokkepar på sal hjå Europris. Eg har aldri vore borti noko meir avhengigheitsskapande. Heroin er for småjenter i forhold til dette.
Men var dette noko eg kunne drive med? Med eit budsjett strammare enn skitrikoten til Therese Johaug? Og med mindre motorkunnskap enn eit nedgravd trekkspel? Eg byrja forhøyre meg forsiktig med dei “store gutane”. Det eine spørsmålet dummare enn det andre. Men ingen lo av meg. Ingen fnaus og rista på hovudet. Dei oppmuntra meg heller, og kom med anbefalingar. Dei viste genuin interesse for å få meg med på laget. Tankane mine svirra i retning ein billeg bil til vinterdrifting. Men valet fall til slutt på ein vakker, griserosa Nissan Silvia S14 til rett pris. Ho fekk namnet “Sølvi”, og eg var forelska.
Sidan gjekk det mange timar til å lage ein skikkeleg driftebil utav Sølvi. Det vil sei, eg gjorde vel kanskje ikkje so mykje sjølv, men mine fantastiske vener i Sogn Drifting både skrudde og lærte meg opp. Læremeistarane ofra seine kveldar og lange netter på å skulere meg. Vart eg noko smartare? Vel, sosialt og koseleg var det i alle fall. Men det var likevel køyringa som var høgdepunktet. Sjølv med eller uten turbotrykk var det verdas beste kjensle. Å køyre so fort ein maktar, dra i handbrekket, sleppe clutchen og smelle gasspedalen i golvet. Å kjenne korleis rompa til bilen glir ut og det å prøve å halde ho breitt gjennom heile svingen og å flikke rompa over på andre sida når neste sving kjem. Drifting vert somme tider kalla motorsportens svar på ballett. Men romperistinga i driftingen vil eg heller samenlikne med profesjonell pole dancing. Det er so mykje meir sexy enn ballett.
Men so var det slutt. Lenge før eg ynskja. Ei oppdaging på MR-bilete gjorde at nevrologen gav meg forbod mot meir køyring. Ingen fleire pedalspark, ingen fleire romperistingar. Inga meir fridomskjensle i ei turtalsvillig Sølvi, på halv åtte gjennom svingen. Eg hadde ikkje før blitt biten, før gebisset losna, og leiken var over. Den beste kjensla i verda rive vekk, som ein etterlengta presang rive vekk frå eit born på sjølvaste julafta, av julenissen sjølv.
Kva no? Fins det framleis plass til meg hjå drifting-gjengen? Klarar eg å sjå dei andre køyre uten at det gneg for mykje i sjela? Klarar eg å selje Sølvi uten at blodpumpa eksploderar i tre millionar bitar? Vel, vel. First world problem. Barn svelt i Afrika .
Tusen takk i alle fall, til gutane i Sogn Drifting, for alt de har hjelpt meg med. De veit kven de er. Eg er evig takksam.
